Wat is opgevallen aan deze eerste (basis)school is het verschil in voorstelling van het Finse onderwijs en deze praktijk. Natuurlijk is deze niet representatief voor ‘het basisonderwijs in Finland’ (hoop ik), maar toch. Wat is het waardoor ze zo hoog scoorden? Verder zie ik geen of weinig digitalisering, een oubollig gebouw (later blijkt dat gewacht wordt op het nieuwe schoolgebouw aan de overkant) en (hoe schattig) de verplicht uit te trekken schoenen die van alle leerlingen en leerkrachten op de gang staan.
Ik kijk vooral naar het inclusieve onderwijs, ook al betreft het hier basisonderwijs; speciaal onderwijs blijkt amper te bestaan? Finland vertelt op verschillende sites en ook op deze school dat 90% van de leerlingen het ‘normale’ onderwijs volgt. Ik vraag naar de overige 10%. Daarover is men vaag op deze school, ook de jongere leerkrachten. Er zijn op deze school wel ” Special Educational Classes”. Die worden vormgegeven door special educational teachers. Deze speciale klassen worden op basis van bepaalde criteria door maximaal 10 leerlingen bezocht die onder schooltijd uit de ‘normale’ lessen worden gehaald. Het kan gaan om enkele lessen, of om alle. Wel altijd voor een bepaalde duur. Ik ben toch nieuwsgierig: het kan in deze klassen gaan om kinderen met leer-of onderwijsachterstand, leerproblemen of -stoornissen en om kinderen met gedragsproblemen. Voor de ‘echt speciaal gevallen’ is er (toch) speciaal onderwijs en er bestaan voor psychiatrische kinderen ziekenhuisscholen. Op de vraag of die lijken op onze GJI’s krijg ik helaas geen goed antwoord: de leerkrachten hebben eigenlijk geen idee hoe de laatste twee genoemde onderwijstypen er concreet uit zien. Ik besluit verder op het internet te zoeken en ik vind wat ik zocht: Separate Special Education. De overige 10%. Hier heb ik de link naar uitgebreider info.
Opvallend is dat SEN-leerlingen (zoals ik ze maar even typeer) in de reguliere basisscholen uit de ‘normale’ klassen worden gehaald voor SEN-lessen. Het uitgangspunt is de ‘normale klas’. Dat is mooi. Opvallend zijn ook de enorm rustige klassen/leerlingen, hun geordende materialen, maar ook de relatief ongeordende materialen van de leerkrachten.
De school heeft 540 leerlingen, 40 leerkrachten en een zorgteam – bestaand uit een psycholoog (gedeeld met VO), een maatschappelijk werker, een principal, en viceprincipal, enkele klassenassistenten en een aantal SEN-leerkrachten. Er is nog een klein extra klasje voor immigrantkinderen. Het bestaat uit 5 kinderen waarvan op dat moment 3 aanwezig en 1 leerkracht. De voertaal in die klas is Engels en in oplopende mate Fins. De duur is maximaal 1 jaar. Daarna stromen deze kinderen het ‘normale onderwijs’ in.
Worden kinderen wel eens verwijderd? De principal kijkt wat verbaasd. Nee, eigenlijk niet, vertelt hij. Ze hebben de kinderen al vroeg binnen en weten al vroeg of/dat er zorg nodig is. Nooit? Nou (aarzelt), ja soms ja. Dan worden ouders benaderd en worden de kinderen van school gehaald.
Er zijn binnen het basisonderwijs in Finland basisdocenten werkzaam en vakdocenten. Deze laatste geven bijvoorbeeld LO, Engels of Duits. Docenten (leerkrachten) typeren zich als autonoom. Er is geen inspectie en niemand komt ooit in de klas kijken. Wel als je er als docent om vraagt bij de principal. Noemenswaardig tot slot zijn de beperkte didactische werkvormen: frontaal-klassikaal en (sterk) docentgestuurd.
Veel indrukken opgedaan vandaag. Nog even met A. Tampere in. Fotootje voor thuis…
Internationalisering Finland 